Heb je mij in de afgelopen jaren via Facebook of via mijn site gevolgd? Dan is het jou vast en zeker wel opgevallen, dan het – qua schrijven van blogberichten – bijna een jaar lang erg stil geweest. De oorzaak daarvan is simpel dat er te weinig aanleiding was om een bericht te schrijven en ik me er maar moeilijk toe kon zetten.
In het laatste bericht van juli 2024 heb ik aangegeven, dat er een grote verandering op komst was: Na 20 jaar op zowel de eendaagse fond als de meerdaagse fond te hebben gespeeld op nest, zou het gaan gebeuren, dat ik mij alleen nog op de eendaagse vluchten zou toeleggen. En dan door middel van dubbel weduwschap. De marathonduiven zijn verhuisd naar het hok van onze zoon Matthijs, die dit jaar een start maakt op de marathon vluchten.
In het stille seizoen heb ik mijn hokken dan ook aangepast. Gevolg is wel, dat de afdelingen wat kleiner zijn geworden. Maar ja, al bijna 50 jaar ben ik hier bezig de beperkte ruimte zo effectief mogelijk te benutten. Ik heb rigoureus geselecteerd en slechts één koppel tweejaarse duiven aangehouden, mede omdat ik een mooie, ervaren ploeg jaarlingen had overgehouden aan het seizoen 2024.
En dan begint het vliegseizoen….. Het was best moeilijk om het systeem van dubbel weduwschap tot mijn routine te maken. Met 12 koppels en een reserveduivin ben ik van start gegaan. Daarvan zijn intussen twee duivinnen afgevallen. De prestaties vond ik tot nog toe best verrassend: er werden leuke prijspercentages gehaald en af en toe een paar mooie kopduiven.
Toen kwam maandag 26 mei. Zoals ik me vóór het seizoen al had voorgenomen, had ik de donderdag daarvoor alleen het koppel tweejaarsen ingekorfd. Vooral de duivin, die al een paar puike prijzen had gewonnen, zag er geweldig uit en voelde fantastisch aan. Door slecht weer moest de lossing zowel op zaterdag als zondag afgelast worden. Die dagen fantaseerde ik een beetje hoe die duivin het eraf zou brengen, want ik was gewoon overbluft door haar topconditie. Maandag kon er uiteindelijk tegen 7 uur wel gelost worden bij een half bewolkte hemel en een zuidwesten wind. Vanaf een uur of 12 bleef ik de meldingen volgen. Op een gegeven moment kreeg ik een indruk hoe laat de kopduiven in onze regio zouden moeten aankomen. Die laptop gaat dan wel verslavend werken!!
Ik zat daar dan ook nog achter – met uitzicht op de hokken – toen ik nog net zag dat mijn favorietje van de punt van ons dak naar het hok dook. “Heeft ze het dus toch weer geflikt!”, dacht ik. Omdat mijn duiven sinds dit jaar automatisch gemeld worden zag ik binnen een paar minuten dat ze werkelijk een topprestatie had geleverd. Ze stond – voorlopig???- op de 7e plek. Meteen zag ik ook dat clubgenoot Johan de Vries, die zijn hele vliegbestand had ingezet, er warempel al 3 voor mij geconstateerd. En vlak achter mij stond ook nog clubgenoot Gerard van den Berg.
Een half uur na de duivin was ook de doffer binnen en kon de klep dicht. Hij vliegt nog een nette prijs 1 op 10. Omdat ik geen duif meer op te wachten had, besloot ik na een poosje Johan te gaan feliciteren met zijn schitterende uitslag. Bij mijn aankomst was hij nog steeds bezig duiven binnen te roepen – voor zover dat nodig was – en ook kreeg hij al enkele telefonische felicitaties. Ik liet Johan eerst nog even zien dat mijn toppertje drie grootouders heeft, die van zijn hok afkomstig zijn. Als je in de stamkaart de Blue Surprise trouwens opzoekt, dan zie je dat mijn duivin de vierde in lijn is die Teletekst vliegt.
Twee andere duivenmelkers hadden vanaf het begin de stroom aan terugkerende duiven gade geslagen. Zij vertelden samen met Johan, dat het begonnen was met een groep van 5 duiven, die ze zagen aankomen. Drie ervan doken naar beneden, de andere twee draaiden nog een rondje en vlogen toen door. Gezien de uitslag moeten dat de duif van Gerard van de Berg en die van mij zijn geweest. Heel bijzonder dat deze 5 duiven eindigen in de top 10 van de afdeling.
’s Avonds bij het afslaan in de vereniging merkte Mark van den Berg op, dat hoogstwaarschijnlijk de twee kopduiven van Cor Walda ook tot de kopgroep hebben behoord. Ook wist hij te vertellen, dat -als ik het goed heb onthouden- maar liefst 9 van de eerste 12 duiven van dit concours afstammen van duiven van zijn helaas veel te vroeg overleden broer Henri.
Het zal je niet verbazen, dat ik die maandagavond maar moeilijk in slaap kon komen. De volgende morgen moest de duif natuurlijk wel een naam krijgen. Ik heb gekozen voor CATCH THE WIND (vang de wind), geïnspireerd door een mooi lied van Donovan. Hij was een Schotse singer/songwriter in de flowerpowertijd. Een tijd waar ik met enige melancholie op kan terugkijken.