Een tussenjaar is bedoeld om de horizon te verbreden en ideeën op te doen, aldus Wikipedia. Ik voel me dit jaar ook een beetje in een tussenjaar zitten. De jaren ( 73! ) beginnen hier aardig mee te tellen. Ik ervaar, dat twee disciplines spelen me teveel werk en spanning geeft. Al eerder schreef ik in dit Blog al over de plannen die Matthijs en ik voor dit jaar hadden en voor volgend jaar hebben. Nu merk ik dat ik in gedachten al vaak bezig ben met de situatie zoals die in 2025 zal zijn: Geen marathonduiven meer op mijn erf, maar wel dagfondduiven. Daarmee neem ik ook afscheid van het nestspel en zal ik totaal weduwschap gaan spelen.
De bedoeling was om dit seizoen op de dagfond eens volgens het systeem van Gerrit Jan Beens te gaan spelen. Maar toen in april die duiven vooreerst op weduwschap werden gespeeld, kwamen er een paar bescheiden succesjes. Na nog een week broeden – wegens eerder aangegaan verplichtingen – werden ze toch weer op weduwschap gezet. Ondanks dat de hokinrichting daar niet optimaal voor is.
De ren, waar ’s nachts de doffers en overdag de duivinnen in zitten.
Ik dacht: “Waarom zou ik nu al niet vast proberen te wennen aan het totaal weduwschap spelen? Dan weet ik volgend jaar al enigszins wat wel en wat niet werkt. En het begon er al aardig op te lijken, al vond ik het wel apart, dat de doffers het beter deden dan de duivinnen. Omdat slechts 5 van die 18 dagfondduiven overjarig zijn, heb ik ze niet eerder op de dagfond gespeeld dan op 29 juni jl. Gray werd een pittige vlucht , waar mijn jonge ploeg het best moeilijk mee had. Mooi was wel, dat een van de laatste jongen van de 14-jarige Blue Surprise mijn eerste was. Jammer dat twee duiven achterbleven, waaronder mijn eerstgetekende.
Maar intussen hebben we ook alweer 3 marathonvluchten achter de rug. Daarbij waren de resultaten aanvankelijk niet best. Op Ruffec had ik 8 tweejarigen mee en ik had goede verwachtingen. Maar dat liep heel anders. Slechts 2 duiven vlogen prijs en bovendien bleven er 2 achter, waaronder eerstgetekende Layla. Zij vloog vorig jaar de 5e NPO Bordeaux op 1336 duiven!
Daarna volgde Sint Vincent, waarvoor ik 3 doffers aan de start kon brengen: Twee oude doffers van 2018 en een van 2021. De laatste had nog geen potten gebroken, de andere twee hadden in de afgelopen 5 jaar al een mooi aantal prijzen gewonnen, vooral als het zware vluchten betrof. Deze editie van Sint Vincent was van een veel lichter kaliber, door de staartwind die ze hadden. Het werd voor mij een grote misser. Al met al een voorzomer die mij weinig voldoening gaf.
Maar toen kwam de ochtendlossing Perigueux. Ik had 2 overjarigen en 10 jaarlingen ingekorfd op jongen van 6 tot 10 dagen. Op de dag van lossing kreeg ik 2 duiven, waarvan de Rode 623 mijn eerste was. Vier minuten later volgde de Rode 663. Eindelijk een mooie oppepper!!
Deze Rode 623 , nazaat van de duiven die 2022 tot een topjaar maakten, won de 41e prijs op 2908 duiven. Mede gezien het feit dat Han Voerman uit Soest op Ruffec tegen 6900 duiven in Sector 3 de 17e prijs wint met een jaarling kleindochter van Spirit en Lucky, lijkt het er steeds meer op dat we met deze lijn vertrouwvol de toekomst tegemoet kunnen.
En tot mijn verbazing kwam de rest de volgende morgen ook vrij vlot. Zo goed zelfs, dat ik 5e Grootmeester over deze vlucht werd van Afdeling 8. Ook de laatste duif kwam die morgen aan. DAT GEEFT DE BURGER MOED.
Voor de tweede keer in mijn leven heb ik deze week een duif meegegeven naar Barcelona. Met mijn broer ben ik naar het NIC Nieuwleusen gereden en heb ik gevoeld, wat voor impact deze vlucht op liefhebbers heeft. Wat heeft de inkorfcommissie het daar goed voor elkaar! Het is inmiddels het meeste noordelijke inkorfcentrum in Nederland en er waren 61 liefhebbers die 286 duiven inkorfden. Ik maak mij geen illusies, maar ik heb de 6-jarige Siem ingekorfd, die dit moet aankunnen.
Omdat de planning niet helemaal goed verliep, zult u mij niet aantreffen op de uitslag van Cahors, omdat ik daar geen duiven op goede stand voor heb zitten. Mijn laatste pijlen in Marathonland zijn gericht op Bordeaux en Bergerac. De nieuwste generatie marathonduiven verschijnt a.s. vrijdag bij Matthijs aan de start voor hun eerste africhtingsvlucht. Zijn kleurrijke groep heeft een zeer gedegen opleiding gehad. Bij mij gaan de jonge duiven ook mee, maar ik zal eraan moeten wennen, dat blauw de overheersende kleur op mijn hok wordt…. En in ieder geval hoop ik volgend jaar om deze tijd enkele mooie Marathonvluchten bij Matthijs te mogen meemaken.
De jonge garde voor 2024.