“We hebben jouw blogs gemist”, dat zei onlangs Dirk Jansen namens een paar clubmaten, toen we een vergadering hadden. Op zich vond ik dat een mooie opmerking. Kennelijk vallen mijn blogberichten wel in de smaak. Maar er klonk ook een licht verwijt door, en terecht!! Mijn streven was om met regelmaat een blogbericht te schrijven. Maar ja, het valt niet altijd mee. Je moet er wel gemotiveerd voor zijn en de nodige inspiratie hebben. En…een blogbericht als dit kost me wel een paar uur. De inspiratie komt meestal vooral door het verloop van de vluchten. En eerlijk gezegd: 2023 was een minder jaar dan 2022.
Met name de dagfondvluchten vielen soms letterlijk maar figuurlijk helemaal in het water. Scharnierpunt was het weekend van 10 juni. Een week van tevoren leek het er al op, dat Gien een moeilijke vlucht zou worden. Die hele week heb ik gedubd of ik mijn jaarlingen er nou wel of niet op zou zetten. Tenslotte heb ik met het motief ‘Ze hebben zo’n mooie neststand’ en ‘Ze hebben vorig jaar het hele jonge duivenprogramma afgewerkt’ de meeste jaarlingen op die tweede dagfondvlucht ingekorfd. Een paar andere gingen naar de vitessevlucht van dat weekend.
Het werd een gigantische tegenvaller. Er werd in afdeling 8 maar één prijs 1 op 10 gewonnen en daarna nog een handvol prijzen 1 op 4. De helft van de duiven moest de volgende dag nog komen. Vier stuks gingen echter verloren en ook nog eens drie van die vitessevlucht. De eerstvolgende vlucht was Chateauroux (709 km) en die vlucht heb ik niet meegedaan, in de hoop dat ik ze voor de 4e en 5e vlucht nog op de rit kon krijgen. Maar helaas lukte dat ook niet. Mijn slechtste dagfondseizoen ooit, voor zover ik het kan overzien!
Wat de marathonvluchten betreft: Vooraf wist ik, dat ik aan het jaar 2022 niet zou kunnen tippen. En zo liep het ook. Toch zijn er 3 vluchten waar ik met plezier naar terugkijk. Voor het eerst in mijn leven korfde ik ‘maar liefst’ vier duiven in op Sint Vincent. Drie van de vier speelden zich zodanig vroeg in de uitslag, dat ze voor de 4e Beste Hokprestatie van Sector 3 zorgden tegen 494 duivenliefhebbers! Op Bordeaux vloog Layla, een jaarling Rekker-Westra duivinnetje, de 5e Teletekst tegen 1336 duiven in Afdeling 8. En op Bergerac vloog een jaarling Rekker-Westra doffer de 27e prijs tegen 2898 duiven in Afdeling 8. Bovendien eindigde hij met deze prestatie op de 3e plaats bij de Jaarlingringenrace van Marathon Noord.
Ook op de vluchten met de jonge duiven kan ik met tevredenheid terugkijken. In mijn blogbericht van 24 april heb ik mijn begeleiding van de jonge duiven in de eerste maanden uitgelegd: Als pieper al regelmatig een nacht in de mand en leren eten en drinken in de mand. Daarop volgde het zelf opleren van de jonge duiven in 9 stappen. De wedvluchten verliepen goed dit jaar. En dan kijk ik niet zozeer naar prestaties. Mijn accommodatie is te klein om ook met jongen te kunnen schitteren, is mij in 2022 nog eens gebleken. Sowieso is het vrijwel onmogelijk om dat met marathonduiven te doen. Maar ik werd er wel blij van dat er maar weinig jonge duiven achterbleven. Ik zou het moeten opzoeken of ik in de laatste 20 jaar al eens zo’n hoog percentage jonge duiven heb overgehouden. Dus konden Matthijs en ik echt selecteren uit het grote jonge duivenbestand.
Op het succesvolle jonge duivenseizoen volgde een vlekkeloze rui. Als voer kregen de duiven hoofdzakelijk de Championsmix van Embregts, dat ook in het vliegseizoen mijn basisvoer was. Wel werd er elke dag lijnzaad aan het voer toegevoegd, zoals mijn vader altijd al deed. Geprobeerd werd om de duiven nu tweemaal per week een bad te geven. Voor de oude duiven gebeurde dat meestal in de ren voor het hok. In de zomer durf ik de jongen – die geen ren voor het hok hebben – best wel een bad in het hok te geven. Maar in de herfst zou de vloer te lang nat blijven en daarom zet ik het bad dan op het dak.
Wat doe je, als je als melker bent afgekickt van het vliegseizoen? Plannen maken voor het nieuwe natuurlijk. Gaande het seizoen ( vooral gaande dít seizoen) ontstond bij Matthijs en mij het verlangen om meer duiven op de marathons te spelen en wat minder op de dagfond. Vandaar dat ik het scheidingswandje in het vlieghok van de oude duiven verplaatst heb. Waren er in 2023 13 bakken voor de dagfond en 12 voor de marathons, in 2024 zullen dat er 9 voor de dagfond en 16 voor de marathons zijn.
Ondanks dat het aantal vliegduiven op de dagfond dus kleiner wordt, staan we niet stil in de zoektocht naar versterking. We zijn erg blij dat we onderstaande duivin van Johan de Vries hebben kunnen kopen, een dochter van zijn beste kweekkoppel.
Verder hebben we de kuur tegen paratyfus net afgesloten en zijn ze pas geënt. In december volgt dan nog de enting tegen paramyxo. Tenslotte……. is er voor de lezer wellicht nog verrassend nieuws:
Zoals de meesten wel weten is mijn zoon Matthijs zijn hele leven al dol op duiven geweest. Hij heeft zelfs met mij in combinatie gevlogen en ook zelfstandig als jeugdlid. De laatste jaren beheerde hij ons kweekhok. Welnu… HET BEGINT BIJ HEM WEER TE KRIEBELEN!! Hij wil erg graag ook vanaf zijn eigen erf gaan vliegen. We denken een manier te hebben gevonden, die voor beiden voordelen heeft. Dat alles zou op het onderstaande kweekhok, uhh ….vlieghok moeten gebeuren. Maar daarover hopelijk meer in een volgend blogbericht.
